In mei 2010 zijn we een week naar Toscane gereisd. Een favoriete vakantiebestemming voor veel Nederlanders, maar voor ons de eerste keer dat we door dit mooie gebied zouden reizen. Het weer viel wat tegen, dus weinig ruimte om van de Italiaanse zon te genieten. Maar steden als Siena, Florence, Pisa en Lucca hebben zoveel te bieden dat een buitje regen uiteraard niets meer uitmaakt.
Toscane ligt midden in Italië, ingeklemd tussen de regio’s Emilia-Romagna, Marche, Umbrië en Lazio. Eilandjes als Elba maken ook nog deel uit van Toscane. De streek van bijna 23.000 km2 en met meer dan 3,5 miljoen inwoners wordt gekenmerkt door glooiende heuvels, bergen en een ruige kust.
Toscane heeft voor iedereen wat te bieden. Je kunt er de mooiste renaissancekunst ter wereld bewonderen, maar ook rondneuzen in ontelbare (designer)boetiekjes. Je kunt de omgeving verkennen met allerlei oude stadjes, maar ook genieten van heerlijke wijngebieden en restaurants.
Klik voor een foto-indruk van deze trip op onderstaande linken.
Monteriggioni en Siena
Florence
San Gimignano en Volterra
Pisa en Lucca
Reisverslag:
Naast een bezoek aan Florence, waar wij twee dagen naartoe zijn gereden per trein, is er in de rest van Toscane ook voldoende te zien.
Toscane heeft een rijke cultuur en zoals gezegd een prachtig landschap. Veel bezoekers gaan eerst naar Pisa, in West-Toscane, met zijn scheve toren en het nabij gelegen Lucca. Noord-Toscane heeft zijn bergen en stranden en Oost-Toscane de bossen van de Mugello. Siena en San Gimignano in Midden-Toscane trekken uiteraard ook veel bezoekers, terwijl Zuid-Toscane met zijn schrale vegetatie en stille stranden buiten de gebaande wegen ligt.
Toscane is over de hele wereld beroemd om zijn kunst en geschiedenis. Het verleden en heden gaan hier duidelijk samen en de bevolking is ook trots op dit erfgoed. Ze heeft ook eeuwenlang de omgeving en tradities weten te bewaren. De bevolking van Toscane is zich ook erg bewust van haar afkomst, die terug gaat tot de Etrusken. De Toscaanse voorliefde voor de eigen haard heeft geleid tot een sterk ‘campanilismo’: provincialisme dat wordt bepaald door het geluid van de plaatselijke kerkklok (in de campanile).